Dit jaar ben ik jinleiding bij onze scouts in het dorp. De jins gaan dit jaar op buitenlandskamp naar Polen. Om de prijs toch redelijk te houden organiseren we doorheen het jaar verschillende activiteiten. Hierbij vergeten we ook niet om ons gewoon af en toe ook te amuseren en niet alleen te werken.
De maand oktober was voor ons redelijk druk, het eerste weekend hadden we een jincafé georganiseerd, hebben we een klopjacht gehouden met de jins, zijn we op leidingsweekend geweest en hebben we de maand afgesloten met een pita avond.
Bij onze evenementen proberen we zoveel mogelijk volk aan te trekken; buren, vrienden, familie, ouders van leden,oudleiding,… Een oudleiding van onze scouts werkt met mensen met een beperking en had aan ons gevraagd of ze een paar gasten mocht meenemen naar onze pita avond. Als leiding en jins vonden we dit een heel leuk idee!
Zo gezegd , zo gedaan. De oudleiding kwam met 9 personen pita eten bij onze pita avond. Op de avond zelf kregen we een telefoontje met de vraag of er nog een paar extra mensen mochten komen. Ineens wou iedereen van de leefgroep mee pita komen eten.
Ze kwam rond 17.15 aan met de eerste gasten.Om tot onze lokalen te komen moet je aan de straatkant nog een klein padje nemen naar achter waar onze lokalen gelegen zijn. We hadden er voor gezorgd dat de dubbeldeur open was zodat “de mannen” makkelijk met de rolstoel binnen konden en we hadden een tafel voorzien dicht bij de ingang. De eerste mannen kwamen aan en werden naar hun plaats gebracht. Toen vertrok ze terug om de rest van de groep mee te helpen uitladen uit de bus. Een halfuur later zat iedereen eindelijk aan tafel.
Ondertussen was ook het ander volk aan het binnenstromen. Deze groep kreeg natuurlijk veel aandacht van deze personen. Het is iets wat je niet snel te zien krijgt op een pita- , spaghetti- ,.. avond van een scoutsgroep. Het is een doelgroep dat vaak niet bereikt wordt.
Het brengen van de pita en het drinken naar deze tafel ging vlot. Voor sommige personen moest de pita klein gesneden worden met veel saus, de meeste dronken ook uit een rietje. De begeleiders hielpen de mannen verder met eten en aten af en toe zelf een stukje pita. Toen ze klaar waren om te vertrekken waren we ondertussen al makkelijk een uur verder. Het wegbrengen van de gasten duurde natuurlijk weer een halfuur. In kleine groepjes werden de mannen begeleid en gingen ze naar de bus.
We hebben heel veel positieve reacties gekregen op het feit dat ze aanwezig waren. Veel mensen vonden het leuk te zien dat dit natuurlijk ook kon!
Een dag later kregen we een mail van de oudleiding met de melding dat “de gasten” het echt goede pita vonden en enorm hebben genoten van de avond. Daar kunnen wij als leiding alleen maar gelukkig van worden.
Wat voor ons zo vanzelfsprekend lijkt is voor deze personen vaak niet het geval. De verplaatsing en het eten neemt bij hen veel meer tijd in beslag. We zagen ook wat voor een organisatie het vraagt aan de begeleiders om te kunnen komen naar deze avond. Ze moeten vroeg beginnen met het klaarmaken van ” de gasten” om te vertrekken, om ze naar de lokalen te brengen en te helpen met het eten. Ik heb dan ook alleen maar respect voor de begeleiders die zijn mee geweest, zij hebben er voor gezorgd dat ze eens uit de leefgroep weg waren.Voor deze gasten was het een heel avontuur en een hele plezante avond!
Jabedabetaboe 
Ik herken het! Ik werk in de zomer in een voorziening voor volwassenen met een beperking en op mijn laatste dag gingen we met enkele gasten naar Brussel gaan. Een week op voorhand moest iemand van de begeleiding een busje reserveren, zodat niemand anders het busje zou nemen. Wat er ook voor zorgt dat niemand anders op dat moment met de bus kan gaan. Dan was het nog de vraag wie zou mee gaan. Er is maar een beperkt aantal plaatsen voor mensen met een rolstoel en daarnaast moet je ook per rolstoelgebruiker iemand hebben die die persoon kan duwen (begeleider of persoon die dit kan). Het vergt dus een hele planning op voorhand. De dag zelf moeten we zien dat we op tijd beginnen met het klaarmaken van iedereen. Iedereen moet nog eens naar de wc gaan, zijn gerief mee hebben, … Het is dus niet van: we zullen eens naar Brussel gaan… Een week nadat ik gedaan had met werken, zouden ze ook naar de zee gaan met heel de voorziening en hun familie. In de periode dat ik er wel nog was, zag ik ook hoeveel planning dit vergde. Wie gaat er mee? Wie kan (lang genoeg) de rolstoelen duwen? Waar gaan we eten? Kunnen daar mensen met een rolstoel binnen…? En nog zoveel andere vragen…. Planning is zeer belangrijk hierbij!
LikeLike